Loslaten klinkt zo makkelijk maar is oh zo lastig als het gaat om je eigen kinderen. We willen graag dat onze kinderen zelfstandig worden, hun eigen keuzes maken en hun eigen grenzen aangeven. We willen dat ze verantwoordelijkheid leren nemen voor hun gedrag en voor hun eigen leven. Ze mogen hun eigen doelen nastreven en succesvol worden in iets wat ze zelf voor ogen hebben, toch? Loslaten betekent vrijlaten, vrijgeven.
Maar…..
Krijgen onze kinderen van ons de kans om dit op hun eigen tempo te leren?
Krijgen ze van ons de ruimte om dit zelf te ervaren, door te leren vallen en opstaan?
Of schieten wij als ouders onze kinderen onmiddellijk te hulp als we denken dat het misgaat?
Of omdat we ze zo graag willen helpen?
Of omdat we zo graag iets voor ze wensen, wat we zelf niet hebben kunnen doen?
Of omdat we ze zo graag willen beschermen tegen teleurstellingen?
Of omdat we zo graag willen voorkomen dat ze de fouten maken die wij hebben gemaakt?
Als het op leren aankomt, als het over school gaat, dan blijkt dat wij – onbewust – vaak toch niet kunnen loslaten. Dan zijn we even niet thuis als het aankomt op eigen verantwoordelijkheid leren nemen. Dan bemoeien we ons er flink tegenaan en spelen er ineens allerlei andere meningen en overtuigingen een rol. We nemen de controle weer over en menen daar allemaal legitieme redenen voor te hebben.
Maar zijn onze redenen legitiem? Laten we er eens een paar bekijken:
• Ik weet toch wat het beste is voor mijn kind, mijn kind kan de consequenties niet overzien.
• Later zal mijn zoon mij dankbaar zijn, dat ik hem zo achter de broek heb aangezeten.
• Als ik nu niet ingrijp, gaat het mis.
• Het is zonde als mijn kind blijft zitten en een heel jaar moet over doen, wat hij kan het als hij het wil.
• Als ik nu niet ingrijp, dan wordt het van kwaad tot echter.
• Gelukkig heb ik Magister, zodat ik precies kan zien wanneer ik moet ingrijpen
• Mijn kind kan het niet alleen, want hij heeft dyslexie… ADHD …. planningsproblemen
• Ik weet dat elke dag oefenen goed is voor mijn kind, dat heeft hij nodig, anders komt hij er nooit.
• Zonder mijn hulp gaat mijn kind het niet redden.
Maar is dat zo? Of houden we de door ons gecreëerde afhankelijke situatie zelf in stand?
Zijn het niet onze eigen overtuigingen, angsten, wensen die we projecteren op ons kind?
Vaak maken we ons kind afhankelijk van onze hulpacties, onbedoeld en met de beste bedoelingen! Hierdoor krijgt ons kind niet de ruimte om zijn eigen verantwoordelijkheid te leren nemen en wordt hij juist passief. Als het moeilijk wordt springen wij als ouders toch weer bij om de boel te redden. Je kunt pas verantwoordelijk voor iets zijn als je ook de controle over de situatie hebt en daar invloed op kan uitoefenen.
Ook al ben ik mij ervan bewust, toch trap ik elke keer weer in deze valkuil.
Loslaten vind ik één van de moeilijkste dingen van het ouderschap.
Herkenbaar?
